Átök tveggja fylkinga í landbúnaðarmálum innan ESB

Sameiginleg landbúnaðarstefna ESB er nú til endurskoðunar og skal því starfi lokið árið 2013, þegar 10 ár verða liðin frá því, að þeirri stefnu, sem nú er í gildi, var hrundið í framkvæmd. Í grófum dráttum skiptast ESB-ríki í tvær fylkingar vegna endurskoðunarinnar. Annars vegar eru fimm ríki, sem vilja draga úr landbúnaðarframleiðslu og breyta sveitum í einskonar friðland menningar og ferðamanna. Hins vegar 22 ríki, sem telja bændur eiga að fá ráðrúm til að rækta landið og framleiða matvæli.

Í fimm ríkja hópnum eru: Svíþjóð, Danmörk, Holland, Bretland og Tékkland. Er hann oft nefndur Stokkhólshópurinn. Ríkin innan hans vilja afnema alla styrki og niðurgreiðslur til landbúnaðar. Fé sé frekar veitt til að bændur vinni að verndun umhverfisins, smáiðnaði og þjónustu við ferðamenn. Bretum og Hollendingum er er einnig kappsmál, að tryggð sé framleiðsla á ætum matvælum.

Stærri hópurinn er nefndur G-22, því að þar er að finna öll önnur aðildarríki ESB-ríki, 22 að tölu. Frakkar leiða þennan hóp. Þeir telja hlutverk bænda að framleiða matvæli. Aðildarríkjum ESB sé skylt leggja sitt af mörkum til að metta þá, sem hungraðir séu. Þá veiti landbúnaður fjölda manna atvinnu auk þess séu sveitir álfunnar oft unaðsreitir þreyttra borgarbúa. Án lífvænlegs landbúnaðar leggist sveitir í eyði og órækt og verði. Koma verði í veg fyrir sveiflur í verðlagi afurða. Tryggja verði jafnvægi í verð bæði til neytenda og bænda. Innan hópsins eru ríki ekki samstiga að öllu leyti, Pólverjar telja til dæmis að ekki hafi verið komið nóg til móts við hagsmuni sína.

Við síðustu endurskoðun á sameiginlegu landbúnaðarstefnunni fyrir 2003 var lögð áhersla á að rjúfa sambandið á milli framleiðslu á afurðum og styrkja til landbúnaðar. Í Finnlandi fá bændur til dæmis nú 250 evrur á hektar í styrk, hvort sem þeir rækta korn á akrinum eða ekki.