Óheiðarlegt að fórna tíma og peningum í ESB-viðræður

segir Sindri Sigurgeirsson, formaður Lands­samtaka sauðfjárbænda

Sindri Sigurgeirsson

„Það er óheiðarlegt af okkur Íslendingum gagnvart aðildarríkjum ESB að fórna tíma og peningum okkar og þeirra í könnunarviðræður um samning sem þjóðin kærir sig ekki um,“ sagði Sindri Sigurgeirsson, formaður Landssamtaka sauðfjárbænda, í setningarræðu á aðalfundi samtakanna í Bændahöllinni 7. apríl. hann taldi að vísu rangnefni að segja að í viðræðunum fælist „könnun“ því að ESB gerði kröfu um aðlögun að skilyrðum þess á viðræðutímanum.

Sindri taldi ekki óeðlilegt að ESB setti fram slíkt skilyrði gagnvart umsóknarríki. Hitt væri verra ef stjórnvöld viðkomandi ríkis stunduðu blekkingarleik í tengslum við umsóknina. Hann sagði:

„Enda er ekki óeðlilegt af hálfu ESB að gera kröfur um aðlögun ríkja sem hafa sótt um aðild, enda gera þeir ráð fyrir því að slíkri aðildarumsókn fylgi þjóðarvilji um að ganga inni í ESB eins og það er hverju sinni. Slíkt á ekki við um Íslendinga sem vilja kíkja í pakkann og sjá svo til. Þjóðinni er svo talin trú um að hægt sé að fá varanlegar undanþágur alveg hægri vinstri.“

Sindri vék orðum að ríkisstjórninni og sagði:

„Hún nefnir sig norræna velferðarstjórn og er laustengt bandalag þingmanna Samfylkingar og hluta þingmanna Vinstri grænna. Þessir lýðsins leiðsögumenn hafa kosið að breiða yfir eigið úrræðaleysi með því að benda á betri tíð og blóm í haga í örmum Evrópusambandsins. Vandamálið er hins vegar að þjóðin er ósammála og er andsnúin aðild að ESB, slíkt hafa allar skoðanakannanir síðustu missera sýnt. En allt kemur fyrir ekki! Utanríkisráðherra rekur málið áfram, enda að eigin sögn, vanur að reka Rauðaneskýrnar á sínum yngri árum.

Það er fróðlegt að sjá hæstvirtan utanríkisráðherra gera tilraunir til að neita því að aðlögun sé nauðsynlegur hluti af viðræðuferlinu.“

Í ræðu Sindra kom fram, að Bændasamtök Íslands hefðu tekið á móti nokkrum sendinefndum frá framkvæmdastjórn ESB, meðal annarra forstöðumönnum sænsku og þýsku landbúnaðarstofnananna. Þeir hefðu báðir sagt að umsóknarríki yrði að hafa allt í stjórnkerfi sínu að ósk ESB frá fyrsta degi aðildar. Svíinn hafi talið óhjákvæmilegt að hefja aðlögun hér á landi þegar í stað og þyrfti til dæmis að koma fót landupplýsingakerfi í samræmi við ESB-kröfur. Þjóðverjinn sagði að án slíks kerfis fengist ekkert fé úr landbúnaðarsjóðum ESB. „Ekkert system, enginn peningur“ málið væri ekki flóknara.

Sindri minnti á að Bændasamtök Íslands hefðu lagt fram varnarlínur sem einskonar samningsmarkmið í landbúnaðarmálum. Stjórnvöldum væri því ekkert að „vanbúnaði að láta reyna á samninga um landbúnaðarmál“ væri þeim „einhver alvara um að standa vörð um hagsmuni landbúnaðar“.

Formaður Landssamtaka sauðfjárbænda sagðist því miður ekki bjartsýnn á að hugur fylgdi máli hjá ríkisstjórninni. Skýrasta vísbendingin um það væri skipun samningahóps um landbúnaðarmál. Hann væri ekki líklegur til að standa allur og samstiga vörð um íslenskan landbúnað. Af nærri þrjátíu fulltrúum væru aðeins þrír frá Bændasamtökum Íslands en aðrir væru ýmist fulltrúar ríkisstofnana, ráðuneyta, sveitarfélaga eða hagsmunasamtaka eins og Neytendasamtaka Íslands og Alþýðusambands Íslands.