Icesave III gengur þvert á megin­stefnu umræðna í Evrópu

Steingrímur J. Sigfússon

Leiðari Financial Times um helgina um Icesave-deiluna hefur að vonum vakið mikla athygli. Blaðið fagnar þeirri uppreisn, sem almenningur á Íslandi hafi gert og bendir á að það sé pólitísk ákvörðun hverjir eigi að taka á sig byrðar af falli banka.

Allar umræður í Evrópu síðustu mánuði og misseri hafa fallið í þann farveg, að það sé ekki eðlilegt að skattgreiðendur greiði skuldir einkaaðila. Meginstefnan í þeim umræðum er í samræmi við þá skoðun, sem andstæðingar Icesave-samninganna hafa haldið fram frá upphafi að skattgreiðendur á Íslandi hafi enga ábyrgð tekið á skuldasöfnun íslenzkra banka í einkaeigu í útlöndum.

Nú kemur ríkisstjórn Íslands í þriðja sinn og vill samþykkja samninga við Hollendinga og Breta, sem leggja þungar byrðar á íslenzka skattgreiðendur. Rökin að þessu sinni eru þau að nú sé upphæðin lægri en áður var gert ráð fyrir.

Það skiptir engu máli þótt upphæðin sé lægri. Hún er enn mjög há.

Það sem skiptir máli er það grundvallaratriði, sem fjallað er um í leiðara Financial Times. Skattgreiðendum ber engin skylda til að greiða skuldir einkaaðila.

Þá er sagt: viljið þið taka þá áhættu að málið fari fyrir dómstóla?

Svarið er: hvers vegna eiga þeir, sem sannanlega hafa ekki tekið á sig nokkra lagalega ábyrgð að vera hræddir við að fara með mál fyrir dómstóla?

Er meiri áhætta í því fólgin en að leggja á þjóðina skuldabyrði upp á a.m.k. marga tugi milljarða, sem þar að auki getur vel orðið hærri?

Er Steingrímur J. alveg ákveðinn í því að láta gömlu nýlenduveldin kúga okkur?