Þing­forseti vill verja þinghúsið - telur öllum sama um þingmenn

Öllu friðsömu fólki blöskrar að þingmenn geti ekki gengið milli þinghúss og Dómkirkju án þess að verða fyrir árásum fólks á Austurvelli. Enginn málstaður styrkist við að ráðist sé á friðsama borgara, lífi og limum þeirra sé ógnað, í þágu hans.

Við slíkar aðstæður á að leita leiða til að draga úr spennu og leggja áherslu á rökræður og tækifæri manna til að koma skoðunum sínum á framfæri. Þessum tækifærum fólks til að ræða við forráðamenn þjóðarinnar fækkar sífellt. Í nýjasta tölublaði vikublaðsins Reykjavík er sagt frá því að ráðherrar hafi ekki lengur fasta viðtalstíma fyrir almenning og borgarstjórinn í Reykjavík taki á móti „borgarbúum á reglulegum tímum, alltaf á miðvikudögum“, hver viðmælandi fái 15 mínútur, viðtölum sé ekki „úthlutað vegna sömu erinda með skömmu millibili“ er þetta sagt gert til að „tryggja jafnræði“. Þá segir í blaðinu að borgarstjóri veiti almennum borgarbúum „fjögur til sjö viðtöl á viku á bókuðum viðtalstíma“. Frá áramótum hafi Jón Gnarr tekið á „171 einstaklingi í slíkum viðtölum“ og stundum hitti hann „fleiri en einn einstakling í hverju viðtali“.

Þeir sem þekkja til þess hvernig ráðherrar og borgarstjórar fyrri tíma ræddu við tugi manna á einum morgni áður fyrr og miðluðu sjónarmiðum eða tilmælum inn í hið opinbera stjórnkerfi til úrvinnslu eða athugana hljóta að undrast að nú hafi í raun verið skrúfað fyrir þessi opnu, beinu samskipti ráðamanna við umbjóðendur þeirra. Vissulega má benda á að tölvusamskipti séu nú helsta boðleið milli manna en af því sem segir í vikublaðinu Reykjavík má ætla að fáir ráðamenn eigi þau milliliðalaus við almenning.

Ný stjórnarráðslög gera ráð fyrir stórfjölgun pólitískra aðstoðarmanna og hjálparkokka af ýmsu tagi innan stjórnarráðsins. Sú breyting er í anda þess að ráðherrar séu umkringdir hirð manna sem tali við almenning fyrir þeirra hönd. Að þetta skuli gerast í tíð þeirrar stjórnar sem telur sig meiri fulltrúa fólksins en stjórnir undanfarinna tveggja áratuga sýnir ekki tvískinnung stjórnarherrana.

Ekki tekur betra við þegar kemur að alþingi. Ásta Ragnheiður Jóhannesdóttir, forseti þingsins, segir „óviðunandi hvernig farið var með þinghúsið á laugardag [1. október]“ og því komi til álita að breyta tilhögun þingsetningar, það er koma í veg fyrir að þingmenn fari þá undir bert loft.

Það er tímanna tákn að forseti þingsins segir að við breytingu á aðferð við þingsetningu sé tekið mið af hinu gamla þinghúsi frá 1881 á þann veg reynir hún að komast hjá því að ræða undirrót vandans, það er skortinn á eðlilegum samtölum milli stjórnarherranna og þeirra sem eiga að sætta sig við forystu þeirra.

Nei, það er þinghúsið sem þarf að passa! „Það er óviðunandi að menn ráðist að gömlu dýrmætu húsi sem er okkar þjóðareign og ég hef beðið fólk um að hlífa þessari sameign okkar því við viljum auðvitað skila húsinu til komandi kynslóða.“ sagði Ásta Ragnheiður í RÚV 3. október. Orðræða af þessu tagi er einkennandi fyrir stjórnarherrana, hún hitti engan annan fyrir en þá sjálfa. Ekkert breytist til batnaðar þótt þeir fari aldrei undir bert loft eða ræði aldrei beint við umbjóðendur sína.

Forseti Alþingis veit að ekki þjónar neinum tilgangi fyrir hana að mælast til þess við almenning að hann hlífi þingmönnum. Álitið á þeim hefur aldrei verið minna. Þá er bara gripið til þess ráðs að biðja þinghúsinu griða! Skyldi nokkur þingforseti hafa komist á lægra stig til varnar þingmönnum?

Bj. Bj.