Guðmundur Andri ætti að rýna dýpra í starfsemi matsfyrirtækjanna

Hverjir tryggja þeim stöðugar tekjur?-Alþjóðleg fjármála­fyrirtæki

Guðmundur Andri Thorsson, rithöfundur segir í grein í Fréttablaðinu í dag:

dpa

„Formaður fjárlaganefndar Vigdís Hauksdóttir sagði yfirvofandi lækkun á lánshæfismati Íslands hjá matsfyrirtækinu Standard og Poor´s vera “íhlutun í íslenzk innanríkismál„. Það er vissulega sjónarmið.

Og vera má að útlendingar hafi upp til hópa ekkert vit á efnahagsmálum. Eða þannig. En þá er á það að líta að matsfyrirtækin hafa ekki fyrst og fremst skyldur við ríkisstjórn Íslands, þegar þau opinbera mat sitt-þau þurfa ekki einu sinni að hafa rétt fyrir sér.“

Þetta er rétt hjá Guðmundi Andra. Matsfyrirtækin „hafa ekki fyrst og fremst skyldur við ríkisstjórn Íslands“.

Ætli þau telji sig hafa skyldur við einhverja?

Það skyldi þó ekki vera að þau telji sig hafa einhverjar skyldur við þá, sem halda uppi starfsemi þeirra?

Hverjir eru það?

Það eru hin alþjóðlegu fjármálafyrirtæki, sem tryggja þeim stöðugar tekjur.

Og það sem mera eru: þau eru í harðri samkeppni um hylli þeirra.

Getur verið að það henti hagsmunum S&P að fjalla um áform ríkisstjórnar Íslands um skuldavanda heimila á þann veg sem gert er?

Og er það skýringin á þeirri augljósu mótsögn sem er í þeirri afstöðu og mati sama matsfyrirtækis á því hvað gerast mundi ef Ísland samþykkti ekki samningana um Icesave og Eygló Harðardóttir, félagsmálaráðherra, fjallar um í sama blaði og vikið er að á Viðskiptavakt EV í dag?

Kannski er tilefni fyrir Guðmund Andra að rýna svolítið dýpra í starfsemi matsfyrirtækjanna?

Góð byrjun væri að lesa bók Alan S. Blinder, prófessors vð Princeton-háskóla í Bandaríkjunum, sem út kom snemma á þessu ári og nefnist:

After the music stopped. The Financial crises, the Respnse and the Work Ahead.

SG