Tímabært að taka af skarið

Það er ljóst af fréttum, sem birtust í Morgunblaðinu í morgun og á netútgáfu þess, mbl.is í gær, að forráðamenn Evrópusambandsins eru að byrja að gera sér grein fyrir því, að hér á Íslandi er enginn áhugi á aðild að Evrópusambandinu eða upptöku evru fyrir utan Samfylkinguna og hóp embættismanna í utanríkisráðuneytinu. Að því hlaut að koma að upplýsingar um þennan pólitíska veruleika næðu til ráðamanna í Brussel. Hið fjölmenna sendiráð, sem Evrópusambandið hefur opnað hér og hefur tekið til starfa hlýtur að hafa gert sér grein fyrir þessari pólitísku stöðu og gert grein fyrir henni í höfuðstöðvum ESB í Brussel.

Það er vandræðaleg staða fyrir okkur Íslendinga, að aðildarumsókn að ESB skuli hafa verið samþykkt á Alþingi með þeim hætti, sem gert var og að hún hafi leitt til þess, að 27 aðildarríki ESB hafi lagt mikla vinnu í að skoða hana, þegar öllum verður svo ljóst að hugur fylgir ekki máli. Að það er einn stjórnmálaflokkur og nokkrir embættismenn, sem hafa áhuga á aðild en aðrir ekki. Og auðvitað óviðunandi fyrir okkur að setja aðrar þjóðir í þessa stöðu.

Spurning er, hvort ekki er orðið tímabært að sá meirihluti Alþingis, sem augljóslega er til staðar fyrir því, að sækja ekki um aðild taki af skarið og geri ráðstafanir til þess að losa þjóðina út úr þessum vandræðagangi. Hvað sem öðru líður eiga þingmenn Vinstri grænna, Sjálfstæðisflokks og Framsóknarflokks að geta talað saman og komist að niðurstöðu um, hvernig bezt sé að ljúka þeirri vegferð, sem Samfylkingin hóf fyrir tæpu ári.

Vinstri grænir þurfa ekki að hafa áhyggjur af því að slíkar aðgerðir af þeirra hálfu mundu leiða til stjórnarslita af þeirri ástæðu að Samfylkingin á engra kosta völ. Hún getur ekkert farið. Hún getur ekki tekið upp samstarf við aðra flokka. Hún hefur lokað sig inni. Hún er í pólitískri sjálfheldu. Það er vel hægt að skilja löngun þessara tveggja flokka, sem eiga sér rætur í sósíalískum og sósíaldemókratískum stjórnmálahreyfingum síðustu aldar að láta reyna á samstarf þeirra tveggja og hverju það getur skilað í fyrsta skipti í sögu lands og þjóðar. Þess vegna er engin ástæða til að tengja saman eðlilega afgreiðslu ESB-málsins og tilvist ríkisstjórnarinnar.

Pólitísk staða Vinstri grænna mundi gjörbreytast ef þeir stigu þetta skref. Þeir hefðu þá allt í einu hreinna borð gagnvart kjósendum sínum þótt þeir eigi að vísu eftir að sýna, að þeir geti stöðvað innrás útlendinga í orkuauðlindir þjóðarinnar. Það hefur verið ótrúlegt að fylgjast með vesaldómi þeirra í þeim efnum.