Átakanlegt forystuleysi

Þjóðin býr við átakanlegt forystuleysi. Það hefur lengi verið ljóst en verður æ augljósara. Kannski kemur þetta skýrast fram í grein Einars Más Guðmundssonar, rithöfundar, í Sunnudagsmogganum um helgina en þar segir hann m.a.:

„Steingrímur J. er eins og skipstjóri í stórmynd, bjargvættur, en því miður glatast öll félagshyggja, öll velferðarhyggja og vinstristefna á leiðinni, því skipstjórinn ætlar að bjarga öllu einn og vill ekki hafa neinn nálægt sér. Sérstaklega ekki samherja sína. Sérstaklega ekki almenning.“

Það er eftirtektarvert, að Einar Már nefnir forsætisráðherrann ekki á nafn, rétt eins og Jóhanna Sigurðardóttir sé ekki til í því embætti. Það segir einhverja sögu og Einar Már er áreiðanlega ekki einn um það að finna, að úr forsætisráðuneytinu kemur engin forysta.

Einar Már lítur svo á, að Steingrímur J. sé skipstjórinn og það er áreiðanlega mikið til í því mati. En það er erfitt að vera skipstjóri, þegar einhver annar stendur við stýrið. Það þýðir, að Steingrímur J. kemst ekki að en er samt alltaf að reyna að grípa í stýrið og taka fram fyrir hendur Jóhönnu. Það er hvorki hægt að aka bíl eða sigla skipi með þeim hætti, hvað þá þjóðarskútu.

Mesti vandi þjóðarinnar um þessar mundir er forystuleysi. Það er enginn forystumaður á vettvangi, sem er að leiða þjóðina út úr þeim ógöngum, sem hún hefur ratað í. Enginn við stýrið, sem er að sigla skútunni í gegnum brimskaflinn. Og þá er nánast víst að illa fer.

Þess vegna er allt upp í loft. Í landsdómsmálinu. Í Icesave. Í ESB. Og framundan meiriháttar átök um niðurskurð ríkisútgjalda og meiri háttar átök á vinnumarkaði.

Það er tími til kominn að forystumenn flokkanna setjist niður, beri saman ráð sín og kanni, hvort forsendur séu fyrir því að leita nýrra leiða út úr þessu öngþveiti.