ESB er risastórt millifærslukerfi

Evrópusambandið er risastórt millifærslukerfi. Í umræðum hér er gjarnan talað um mikilvægi þess að fá margvíslega styrki frá Evrópusambandinu til Íslands til vísindastarfsemi, menningarstarfsemi o.fl. Hins vegar er ekki talað um að allt eru þetta peningar úr ríkissjóði Íslands, sem sendir eru til Brussel og síðan til baka mínus þann kostnað sem eftir verður í Brussel vegna millifærslunnar. Þetta á við um greiðslur vegna EES-samningsins í dag og þetta mun eiga við í ríkara mæli, ef við gerumst aðilar að ESB.

Samkvæmt þeim upplýsingum, sem fyrir liggja mundum við, miðað við árið 2009, greiða um 14 milljarða króna til Evrópusambandsins á ári. Verulegur hluti þess fjár mundi koma aftur í formi styrkja til landbúnaðar, dreifbýlisþróunar, atvinnuþróunar og vísindastarfsemi. Áætlað er að eftir yrðu um 3 milljarðar í nettógreiðslum okkar til Evrópusambandsins. Að auki mundum við sjálfkrafa verða aðilar að Evrópska fjárfestingarbankanum. Það kostar einn milljarð í peningum og 19 milljarða í skuldbindingum.

Grundvallaratriði í fjárhagslegum samskiptum aðildarríkja Evrópusambandsins er eins konar samtrygging. Þau leggja peninga í sameiginlegan sjóð og úthluta síðan úr honum á þann veg að meira gengur til þeirra, sem frekar þurfa á því að halda. Þess vegna eru efnaðri þjóðir nettógreiðendur og Ísland telst vera í þeirra hópi.

Fáir eru gagnrýnni á greiðslur til landbúnaðar og dreifbýlis en einmitt Samfylkingin, sem hefur ekki aðra hugsjón í stjórnmálum en að koma Íslandi inn i Evrópusambandið. Hvað veldur því að Samfylkingin hefur athugasemdir við greiðslur til þessara þátta ef þeir fara beint úr ríkissjóði Íslands en virðist engar athugasemdir hafa ef greiðslurnar fara fyrst frá Reykjavík til Brussel og síðan frá Brussel til Reykjavíkur mínus kostnað svo að Reykjavík geti að svo búnu greitt peningana til landbúnaðar, dreifbýlisþróunar og atvinnuþróunar?

Til hvers er yfirleitt nauðsynlegt fyrir okkur að gerast aðili að slíku millifærslukerfi? Vel má vera að þeir Íslendingar séu til, sem halda að við værum að fá þessar greiðslur frá öðrum og mundum af þeim sökum hagnast á því að gerast aðilar að ESB. En svo er ekki. Þetta eru okkar peningar, sem skírðir eru upp og kallaðir styrkir frá Evrópusambandinu.

Það er tímabært að fólk átti sig á þessum veruleika og að „styrkirnir“ frá Evrópusambandinu koma í raun úr vösum skattgreiðenda á Íslandi.