Engin pólitísk samstaða meðal evruríkja

Það er því miður fátt sem bendir til þess að evruríkin séu að ná tökum á vandamálum sínum en flest sem gefur til kynna, að umtalsverður samdráttur sé framundan á evrusvæðinu. Hvaða skoðun, sem fólk kann að hafa á aðildarumsókn Íslands að Evrópusambandinu er ljóst að þetta eru vond tíðindi fyrir alla.

Samdráttur í efnahagsmálum á evrusvæðinu mun hafa neikvæð áhrif á aðra. Það sést bezt á þeirri áherzlu, sem Bandaríkjamenn hafa lagt á að evruríkin finni viðunandi lausn á vandamálum sínum. Það sést líka á viðbrögðum Norðmanna, sem nú hafa áhyggjur af því, að samdráttur á evrusvæðinu komi illa við þá.

Svo virðist, sem einu gildi til hvaða ráðstafana forráðamenn evruríkjanna grípa; niðurstaðan er alltaf sú sama. Fyrstu viðbrögð eru jákvæð. Síðan byrja að berast fréttir um að bjartsýnin sé að fjara út. Það hefur líka gerzt í framhaldi af leiðtogafundinum í Brussel snemma í desember. Jafnvel ákvörðun Seðlabanka Evrópu um að dæla út fé í stórum stíl með seðlaprentun hefur ekki dugað til.

Ástæðan hlýtur að vera sú, að forráðamenn evruríkjanna hafi enn ekki tekizt á við þann grundvallarvanda , sem steðjar að evrusvæðinu. Tregða þeirra til þess stafar ekki af því að þeir skilji ekki hvað um er að ræða. Ástæðan er sú, að það er engin pólitísk samstaða innan evruríkjahópsins um að gera það sem gera þarf.

Aðildarríki evrunnar eru ekki á einu máli um að stefna hraðbyri í átt til Bandaríkja Evrópu, sem augljóslega er forsenda þess, að evrusamstarfið gangi upp.

Því meira sem sést af samskiptum Evrópuríkjanna, þeim mun minni trú hafa menn á að slík pólitísk samstaða náist nokkru sinni.

Það hefur minna breytzt í samskiptum ríkjanna á meginlandi Evrópu en ætla mætti við fyrstu sýn.