Aðild að evrunni tryggir vaxandi atvinnuleysi, versnandi lífskjör og fólksflótta

Hin stóra mynd í efnahagsmálum heimsins um þessi áramót virðist vera sú, að almenn samstaða sé um þá skoðun, að samdráttur í efnahagsmálum verði á evrusvæðinu á þessu ári. Hins vegar eru skiptar skoðanir um, hvort hann verði hóflegur og gangi fljótt yfir eða hvort hann verði dýpri, alvarlegri og standi kannski í mörg ár. Um þetta eru menn ekki á eitt sáttir.

Flestir sérfræðingar, sem hafa tjáð sig um áramótin eru þeirrar skoðunar, að Bandaríkin séu að ná sér á strik. Hins vegar eru efasemdir um að það sé varanlegur árangur, heldur kannski spurning um hvort Obama takist að halda þeim dampi uppi fram yfir forsetakosningar og tryggi með því endurkjör sitt og þá taki alvara lífsins við. Bandaríkin eru eftir sem áður töluvert skuldsett og engin samstaða í Washington um hvernig eigi að taka á þeim vanda. Fylgi Ron Paul, hins 76 ára gamla þingmanns í fulltrúadeildinni í forkosningum repúblikana er athyglisvert vegna þess, að hann er eini frambjóðandinn, sem hvetur til þess að Bandaríkjamenn kalli hersveitir sínar heim frá öðrum löndum og bendir á, að kostnaður við veru þeirra í öðrum heimshlutum sé gífurlegur. Sú ákvörðun ein mundi að hans mati leysa mikinn fjárhagsvanda Bandaríkjamanna. Kannski er fylgi Ron Paul vísbending um að þessar skoðanir eigi verulegan hljómgrunn meðal bandarísks almennings.

Stóra spurningin er hins vegar sú, hvort hin rísandi efnahagsveldi bæði í Asíu en líka Brasilía muni megna að draga þennan vagn, þannig að efnahagsleg áföll heimsbyggðarinnar verði ekki jafn mikil og ætla mætti, þegar horft er til vandamála evrusvæðisins. Um þetta eru skiptar skoðanir eins og annað. Það eru áhyggjur af þróuninni í Kína. Þó eru flestir þeirrar skoðunar að hin kommúníska stjórn í því kapítalíska hagkerfi, sem þar hefur orðið til nái að tryggja svokallaða mjúka lendingu. En jafnframt óttast margir að til hafi orðið bóla í Brasilíu, sem sé í þann veginn að springa.

Hins vegar er því spáð að Kínverjar muni lækka gengi gjaldmiðils síns til að örva útflutning, sem aftur muni kalla á mótaðgerðir Vesturlandaþjóða, sem í rauni muni felast í nýjum höftum til þess að verja atvinnustig Vesturlandi fyrir flóði á ódýrum vörum frá Kína.

Veikasti hlekkurinn i þessari keðju er augljóslega evrusvæðið.

Og þangað vilja sérfræðingar Samfylkingarinnar leita til þess að tryggja framtíð Íslands. Þegar horft er til reynslu annarra þjóða er margt sem bendir til þess að með því móti sé aðeins hægt að tryggja eitt:

Vaxandi atvinnuleysi, versnandi lífskjör og vaxandi fólksflótta.

Viljum við það?