Hvað veldur villikattaslag stjórnar­flokkanna?

Undarlegur ágreiningur er kominn upp milli stjórnarflokkanna um aðildarumsóknina að ESB. Á flokksráðsfundi VG fyrir helgi lagði Ögmundur Jónasson, innanríkisráðherra, mikla áherzlu á, að samningaviðræðum yrði lokið hið snarasta og gengið til þjóðaratkvæðagreiðslu um samning samhliða þingkosningum vorið 2013. Þessum hugmyndum hefur ekki verið vel tekið af hálfu Samfylkingarmanna og Össur Skarphéðinsson, utanríkisráðherra, hefur lýst þeirri skoðun, að nánast óhugsandi sé að samningurinn verði tilbúinn svo snemma. Hann hefur jafnframt líkt einhverjum VG-mönnum sem villiköttum.

Hvað er að bögglast fyrir brjóstinu á stjórnarflokkunum í þessu sambandi? Af hverju þessi villikattaslagur nú um aðildarumsóknina?

Vinstri grænir eru í stórvandræðum með aðildarumsóknina. Andstæðingar aðildar eru að yfirgefa VG í verulegum mæli. Skoðanakannanir benda til þess að flokkurinn bíði mikið afhroð í næstu þingkosningum. Honum verði refsað fyrir svikin í ESB-málinu, sem eru ótvíræð og öllum ljós.

Eina skýringin á þeim asa, sem er nú á Ögmundi Jónassyni í þessu máli er sú, að hann telji að með því að leggja samning við ESB undir þjóðaratkvæðagreiðslu samhliða þingkosningum geti VG náð vopnum sínum á ný með því að leggjast gegn þeim samningi í þingkosningum. Gangi flokkurinn til þeirra kosninga án þess að samningum hafi verið lokið verði svik VG eins og opið sár í kosningabaráttunni og uppskera VG í kosningunum í samræmi við það. Markmið Ögmundar sé því að bjarga því sem bjargað verði fyrir VG í kosningunum.

En hvað veldur því að Samfylkingin getur bersýnilega ekki hugsað sér að ljúka samningunum sem fyrst og greiða atkvæði um þá samhliða þingkosningum? Er ástæðan kannski þessi: Samfylkingarmenn gera sér grein fyrir því, að þeir, ekkert síður en VG, munu bíða afhroð í næstu kosningum, þótt af öðrum ástæðum verði. Þeir ætli sér hins vegar að bjarga því sem bjargað verði með því að höfða til aðildarsinna í öllum flokkum um stuðning í þingkosningunum 2013 og vísa til þess, að það sé eina leiðin til þess að ná fram því markmiði, að Ísland verði aðili að ESB.

Með öðrum orðum að flokkshagsmunir ráði ferðinni hjá Samfylkingunni ekki síður en hjá VG.

Þetta er ljótur leikur en þegar horft er til þess hvernig stjórnarflokkarnir umgangast stjórnarskrármálið er kannski ekki við öðru að búast en þeir fjalli með sama hætti um fjöregg þjóðarinnar - sjálfstæði hennar.