ESB-leynimakkið skýrt: Fyrst mátað í Brussel síðan sagt í mótun

Hér hefur oftar en einu sinni verið vakið máls á því að innan utanríkisráðuneytisins sé unnið að því að móta samningsmarkmið Íslands í því sem kallaðir eru „erfiðustu“ eða „viðkvæmustu“ kaflarnir í ESB-aðildarviðræðunum, sjávarútvegsmálum og landbúnaðarmálum. Tilgangurinn er að útiloka andstöðu ESB við samningsmarkmiðin. Utanríkisráðuneytið semur fyrst við sjálft sig til að þóknast ESB. Aðferðinni verður ekki leynt eins og sannast hefur í tveimur tilvikum.

Hið fyrra er að hinn 2. apríl 2012. Franz Cermak frá stækkunardeild ESB sat fund í Reykjavík undir stjórn Timos Summa, sendiherra ESB á Íslandi. Cermak skýrði frá því að íslensk stjórnvöld hefðu þegar skilað ESB drögum að viðbrögðum sínum við skilyrðum ESB fyrir að opna viðræður um landbúnaðarkaflann. Þessi drög höfðu ekki verið kynnt samningshópi um landbúnaðarmál og var það ekki gert fyrr en 7. maí

Hið síðara er frá 22. júní 2012. Þá skýrði Össur Skarphéðinsson utanríkisráðherra frá því á ríkjaráðstefnu í Brussel að samningsafstaða Íslands hefði verið mótuð. Hann iðaði í skinninu eftir að fá að máta hana við að minnsta kosti umgjörð ESB-afstöðunnar. Árni Þór Sigurðsson, formaður utanríkismálanefndar alþingis, og Kolbeinn Árnason, formaður samningshóps í sjávarútvegsmálum, staðfestu í samtölum við Morgunblaðið sem birtust laugardaginn 23. júní að innan stjórnarráðsins hefðu menn unnið að því að semja samningsmarkmiðin í sjávarútvegsmálum.

Flest bendir til að pólitíska umboðið til að hefja þessa mátun á samningsmarkmiðum Íslands í Brussel hafi fengist eftir að Steingrímur J. Sigfússon, ráðherra sjávarútvegs- og landbúnaðarráðherra, hitti framkvæmdastjórnarmenn ESB í Brussel 25. janúar 2012. Sé unnið á þennan hátt innan stjórnarráðsins án vitundar og vilja ráðherra viðkomandi málaflokka eru stjórnarhættir undir forystu Jóhönnu Sigurðardóttur enn rotnari en áður var vitað.

Hið einkennilega í þessu máli öllu er að stjórnmálamenn í öllum flokkum láti sér þessi vinnubrögð lynda. Um Árna Þór Sigurðsson þarf ekki að ræða. Hann er þátttakandi í laumuspilinu. Hvað með alla hina? Sérstaklega þó stjórnarandstöðuna - ætlar hún að láta taka sig í bólinu? Hve oft og rækilega þarf að lýsa þessum ólýðræðislegu vinnubrögðum til að málsvarar lýðræðis snúist til varnar?

Forystumenn Bændasamtaka Íslands hafa andmælt gegn þessum vinnubrögðum og eiga þeir hrós skilið fyrir einarða og málefnalega afstöðu sína. Láta fulltrúar LÍÚ og sjómanna láta sér vinnubrögðin lynda?

Utanríkisráðherra handvaldi fólk í samráðsnefnd sem átti að verða tengiliður ráðuneytis hans og almennings. Hvaða blekkingarleikur er stundaður á þeim vettvangi? Eða er fólkið sem átti að miðla upplýsingum um samfélagið orðið samdauna þeim sem vilja fyrst máta í Brussel og síðan knýja fram niðurstöðu á heimavelli með óljósu tali um sérlausnir?