Um orðanotkun og ákvörðun Alþingis

Orðanotkun skiptir miklu máli. Notkun orða getur ráðið úrslitum um, hvort fólk fær réttar upplýsingar eða villandi upplýsingar. Smátt og smátt er íslenzka þjóðin að vakna til vitundar um, að bæði þing og þjóð hafa verið blekkt með samþykkt Alþingis frá 16. júlí á sl. ári um „umsókn“ um aðild að Evrópusambandinu. Við erum ekki að fara í samningaviðræður við Evrópusambandið um aðild að því. Við erum að fara í aðlögunarviðræður eins og Björn Bjarnason hefur bent á með óyggjandi rökum í pistli hér á Evrópuvaktinni.

Á þessu tvennu er grundvallarmunur. Evrópusambandssinnar hafa haldið því fram, að viðræður við Evrópusambandið ættu að leiða í ljós hvers við ættum kost. Á grundvelli þeirra upplýsinga gæti þjóðin tekið upplýsta ákvörðun.

Nú er fólk að byrja að gera sér grein fyrir því, að í raun tók Alþingi ákvörðun um það fyrir rúmu ári að hefja aðlögun að lögum og reglum Evrópusambandsins.

Gerðu þeir þingmenn Vinstri grænna, sem greiddu atkvæði með þeirri tillögu sem lá fyrir Alþingi sumarið 2009 um „umsókn“ um aðild sér grein fyrir því, að þeir voru í raun að greiða atkvæði með tillögu um „aðlögun“ Íslands að ESB? Það skal dregið í efa.

Voru þetta vísvitandi blekkingar af hálfu ríkisstjórnarinnar? Hún hlýtur að hafa búið yfir nákvæmum upplýsingum um það, hvernig stækkun Evrópusambandsins gengur fyrir sig áður en hún tók ákvörðun um að leggja tillöguna fyrir Alþingi.

Auðvitað getur þetta aðlögunarferli stöðvast ef stjórnvöld neita t.d. að laga sig að sjávarútvegsstefnu Evrópusambandsins. Í ljósi yfirlýsinga Össurar Skarphéðinssonar, utanríkisráðherra, um að Ísland hafi enga þörf fyrir varanlega undanþágu frá sjávarútvegsstefnu ESB er hins vegar ólíklegt að núverandi ríkisstjórn neiti þeirri „aðlögun“, þegar þar að kemur.

Í ljósi þessa verður skiljanlegri vilji ESB til þess að greiða kostnað þjóða við aðlögunarferlið. ESB telur sig hafa hag af því til lengri tíma litið að Ísland verði aðili að þessu ríkjasambandi og er tilbúið til að borga töluvert fé fyrir að svo geti orðið. Þeir, sem hins vegar halda því fram að þeir séu í „samningaviðræðum“ við ESB um aðild, eins og núverandi ríkisstjórn heldur fram, en eru tilbúnir til að taka við þessum peningum eru í raun að segja, að það sé allt í lagi að taka við peningum frá mótaðila í samningaviðræðum! Til er sérstakt orð yfir slíkt framferð á íslenzku.

Alþingi á ekki annarra kosta völ en taka þetta mál til meðferðar á ný. Þingmenn hafa að sjálfsögðu frelsi til að hafa þá skoðun að þjóðin eigi að hefja aðlögunarferli að lögum og reglum ESB, sem ljúki með formlegri aðild. En þeir verða þá að taka þá ákvörðun á réttum forsendum og með réttri orðanotkun, þannig að þjóðin viti hvað þingið er að samþykkja og gera.