Það verður að fá hreinar línur í ESB-málið

Frá sjónarhóli andstæðinga aðildar Íslands að Evrópusambandinu er það hlé, sem gert hefur verið á viðræðum aðeins áfangi að settu marki. Á meðan það „hlé“ stendur yfir hefur Ísland enn stöðu umsóknarríkis í Brussel. Og á meðan umræður snúast fyrst og fremst um, hvenær þjóðaratkvæðagreiðsla verði haldin um það hvort og þá hvenær hefja eigi viðræður á ný er staðan eftir sem áður óbreytt sú að aðildarumsóknin er á sínum stað, Ísland hefur stöðu umsóknarríkis og aðildarviðræður gætu hafizt á ný í kjölfar sviptibylja á vettvangi stjórnmálanna.

Þetta er auðvitað óviðunandi staða frá sjónarhóli andstæðinga aðildar.

Og í þessu felst að það hefur enginn lokasigur verið unninn í þessu máli, heldur einungis áfangasigur.

Verkefni andstæðinga aðildar er því að stilla saman strengi sína og hefja baráttu fyrir því að þetta mál verði gert upp með því að aðildarumsóknin að Evrópusambandinu verði dregin til baka. Eðlilegt er að þjóðin sjálf taki ákvörðun um það grundvallaratriði í þjóðaratkvæðagreiðslu og nauðsynlegt er að sú ákvörðun verði tekin á næstu misserum.

Yfirlýsingar ráðherra í núverandi ríkisstjórn hafa verið misvísandi og bent til að forystumenn ríkisstjórnarinnar hafi ekki hugsað málið til enda. Þess vegna hefur ákveðinn vandræðagangur einkennt umræður þeirra um málið.

Við þurfum að fá hreinar línur í afstöðu okkar sem þjóðar til aðildar að Evrópusambandinu. Þær fást með þeim hætt, sem hér hefur verið fjallað um. Og það sem meira er: Um þessa leið á að geta tekizt samstaða á milli andstæðing aðildar og aðildarsinna.

Aðildarsinnar hljóta að fagna því að þjóðin sjálf fái tækifæri til að kveða upp úr um málið. Þar með fá þeir tækifæri til að berjast fyrir sínum málstað.